Dwór Lutosławskich – nasza siedziba

Jak na ówczesne czasy taki wygląd siedziby ziemian był oryginalny i nowoczesny. W okresie świetności, czyli latach 1895-1939 (do II wojny światowej) piękne były wnętrza budynku – tworzone z elegancją i przepychem.

Wykończenia i zdobienia ścian oraz sufitów, a także podłogi nadawały dworowi szczególnego blasku.

Wszystko zmieniła II wojna światowa i okres PRL. W 1945 roku, po okresie okupacji, stan budynku nie napawał optymizmem: wybite okna, wyrwane podłogi i drzwi, w wielu miejscach sypała się elewacja, ale i tak wielkim szczęściem (i zarazem wyjątkiem w skali całego kraju) było to, że po roku 1945 władze komunistyczne pozwoliły na pozostanie w nim ostatniej dziedzice – Marii z Lutosławskich Niklewiczowej. Trwała tu prawie do końca lat 70. i to dzięki jej determinacji budynek przetrwał. Przez pewien okres czasu dzierżawiła część budynku na oddział porodowy szpitalowi w Łomży – odbierano tu porody, istniały sale dla kobiet w połogu i dla noworodków. Nieruchomość sprzedała Urzędowi Wojewódzkiemu w Łomży, zastrzegając by był w przyszłości przeznaczony na działalność służącą polskiej kulturze. Wykonano wówczas remont budowli: część dworkową rozebrano, aby z pewnymi zmianami odtworzyć ją w cegle i betonie; znacznie zaingerowano też w pomieszczenia willi. Ostatecznie zabytkowy dwór przeznaczono na muzeum powołane do życia w roku 1984.

Na przestrzeni ostatnich dekad muzeum przeprowadziło wiele remontów jak wymiana wszystkich instalacji, przywrócenie niektórych pomieszczeń do przedwojennego układu, nowe elewacje zewnętrze, nowe podłogi i tynki wewnątrz. Ciągle są podejmowane kolejne inicjatywy. Dzięki temu budynek ma blask należny siedzibie ziemiańskiej.