Izabella Lutosławska, generałowa Wolikowska (1889-1972) – pisarka, tłumaczka, publicystka – to córka filozofa Wincentego Lutosławskiego i hiszpańskiej literatki Sofii Casanova Lutosławskiej. Jej życie to gotowy scenariusz na film, ale o tym przy innych okazjach…Dziś znamy ją jako autorkę wspomnień „Roman Dmowski. Człowiek, Polak, przyjaciel” oraz opowiadania o 1920 roku „Bolszewicy w polskim dworze”, którego kolejne wydanie planowane jest w roku bieżącym. W latach jej współczesnych rozgłos zdobyła jednak przede wszystkim jako autorka, bardzo poczytnych w tym czasie, powieści m. in. „Andrzej Korecki”, „Córka”, „Małżeństwo Zazy”, „Państwo Bobrowscy”. W przygotowaniu do wydania były też kolejne dzieła: powieść „Tak być musi”, „Podhale”, „Wnuki” – dzieje trzech pokoleń rodziny zniszczone w czasie wojny oraz powieść „Pan Piotr” – której maszynopis został niedawno odnaleziony dzięki zaangażowaniu Krystyny Haertle – wnuczki Haliny Meissner, siostry autorki.

Jak pisze znawczyni twórczości Izabelli Lutosławskiej, prof. Monika Bednarczuk: „Nader pozytywne sądy wywołała Córka, której bohaterka – Zaza, czyli Zofia Barska, dorównywała popularnością protagonistom współczesnych seriali telewizyjnych. „Co to za Zaza, o której dziś po kraju w rozmowach się słyszy, jak o jakiejś powszechnie znanej (...) osobistości?” – pytał Adam Grzymała Siedlecki. Córkę, o której dziś wie wąskie grono badaczy literatury międzywojennej, komplementowano ongiś jako „wybitną”, „piękną i inteligentną”, nawet „najlepszą powieść polską XX stulecia” (!).

Serdecznie zapraszamy Państwa do lektury tej właśnie powieści. Jej fragmenty (wyd. IV z 1946 r.) będziemy zamieszczać cotygodniowo – dziś rozdział pierwszy! Pozostałe będą zamieszczane w zakładce „Poczytaj książkę”.