Ziemie nad Narwią i jej dopływami były zasiedlone od tysięcy lat. W pradolinie Narwi, na licznych wydmach, tarasach, na jej skarpie i nad brzegami innych rzek i rzeczek znaleziono ślady osadnictwa. W 1862 r. odkryto w Piątnicy grób skrzynkowy, który zawierał siedem ludzkich szkieletów. Kolejne groby, sprzed 4.5 tysiąca lat, odsłonięto w 1906 r. w Drozdowie.
Przy zmarłych znajdowały się narzędzia z krzemienia. Wraz z uformowaniem się Słowian a następnie powstaniem państwa polskiego tereny ziemi łomżyńskiej znalazły się na pograniczu władztwa Piastów z ludami bałtyckimi: Galindami, Jaćwingami i Litwinami. Wzdłuż Narwi biegł prastary szlak handlowy rozdzielający się na trzy drogi: do Prus wzdłuż Pisy, na Jaćwież wzdłuż Biebrzy i na Litwę przez Tykocin i przez Goniądz.
Piastowie umacniając swe panowanie zakładali grody. Wzdłuż linii Narwi większe grody znajdowały się w Starej Łomży, Wiźnie i Tykocinie oraz zapewne w Nowogrodzie. Przy drogach idących na północ przed nimi umieszczano mniejsze grody – w Małym Płocku i W Samborach (przy ujściu Biebrzy do Narwi). Pod opieką grodów skupiało się osadnictwo. Na północy zajmowało ono ziemię po obu stronach Narwi oraz między Łomżą i Wizną. Grody te, jak i całe osadnictwo wiejskie uległy zniszczeniu w czasie najazdów jaćwieskich i litewskich. W XIV wieku Polska zawarła pokój z Litwą i nastały korzystne warunki do ponownego zasiedlenia Wschodniego Mazowsza.
Książęta mazowieccy rozwinęli ożywioną działalność osadniczą. Z tego okresu pochodzi wielka ilość nadań. Jedynie część ziemi książęta zatrzymywali bezpośrednio dla siebie, przede wszystkim pozostawiali tereny koło grodów i nowo lokowanych miast. Na terenach książęcych znajdowały się wsie, z których niejedna początkami swymi sięgała co najmniej XI wieku.
Najstarsze wsie były nad Narwią – pod Łomżą i Wizną. Niewątpliwie należały do nich: Drozdowo, Krzewo, Niewodowo, Olszyny, Rakowo i Taraskowo. Książęta mazowieccy większość ziemi rozdali drobnej szlachcie, która przybywała tutaj z okolic Ciechanowa, Gostynina, Makowa, Nasielska i Zakroczymia. Drobna szlachta przenosiła się pojedynczo lub całymi rodami. Tak założono wioski: Rakowo Czachy, Wyrzyki i Żelechy w parafii Drozdowo. Książęta czynili nadania i dla zamożniejszej szlachty, która swe ziemie kolonizowała ludnością chłopską. W ten sposób wśród wsi zamieszkałych przez szlachtę powstawały wyspy ludności chłopskiej. Na omawianym terenie były to wsie: Drozdowo, Kossaki, Krzewo, Niewodowo, Olszyny, Rakowo Boginie i Truszki. Ludność chłopska została wyzwolona z zależności feudalnej ukazem uwłaszczeniowym z 1864 r. i wówczas powstały gospodarstwa chłopskie.
W 1417 r. książę Janusz Starszy nadał 30 włók w Drozdowie Stanisławowi z Zakliczewa herbu Modzele oraz 30 włók w Niewodowie Szymonowi z Modzel; obaj pochodzili spod Makowa. Tenże książę w 1420 r. podarował rodowi Stanisława zwanego Truskiem z Zabłonia 30 włók. W 1436 r. książę Władysław przydzielił Junoszy, sędziemu na Wyszogrodzie i Zakroczymiu, wsie książęce Rakowo i Boginie wraz z połową rzeki Narwi. Junosza sprzedał je Jałbrzykowi z Rogienic za 107 kop groszy. W 1438 r. Jan, Jakub i Albert herbu Buyny, dziedzice z Żelechowa, otrzymali 15 włók koło Dadzborza-Trusk. Wymienione darowizny znajdowały się w obrębie parafii Drozdowo.
Potomkowie Stanisława z Zakliczewa przyjęli nazwisko Drozdowskich a ostatnim z nich był Tomasz, który zmarł w 1742 r. Poprzez małżeństwa wieś Drozdowo przeszła w posiadanie Hrehorowiczów, a następnie Burskich (1757). Antonina Burska poślubiła Franciszka Saryusza Lutosławskiego (1786), a po jego śmierci – Kazimierza Godlewskiego (1799). Wówczas nastąpił podział na Drozdowo Górne (Lutosławskich) i Drozdowo Dolne (Godlewskich, następnie Trzeszczkowskich i Chludniewiczów). Od 1866 r. do 1939 r. całą wieś posiadali Lutosławscy. Po wojnie w posiadaniu tej rodziny pozostał jedynie dwór, zwany dolnym i park. W 1978 r. Maria Niklewiczowa z Lutosławskich sprzedała je Urzędowi Wojewódzkiemu w Łomży, zachowując sobie dożywotni pobyt w części budynku.
Z rozwojem kolonizacji powstawały parafie wiejskie: Śniadowo – 1405 r., Piątnica – 1407 r., Nowogród – 1409 r., Puchały – 1411 r., Dobrzyjałowo – 1425 r., Drozdowo – 1435 r. Stanisław z Zakliczewa ofiarował ziemię pod zabudowania kościelne, na cmentarz i na gospodarstwo proboszczowskie, wybudował ponadto kościół. W 1435 r. biskup płocki Stanisław Pawłowski utworzył w Drozdowie parafię pod wezwaniem św. Jakuba Apostoła i św. Barbary.
Po wcieleniu Mazowsza do Korony (1526) Drozdowo znajdowało się w województwie mazowieckim i w ziemi wiskiej. W latach 1795-1807 r. było pod zaborem pruskim, po 1807 r. w Księstwie Warszawskim, od 1815 r. do pierwszej wojny światowej w Królestwie Polskim (w województwie augustowskim, od 1866 r. w guberni łomżyńskiej). W 1919 r. włączono Drozdowo do województwa białostockiego, w 1975 r. do województwa łomżyńskiego, w 1999 r. do województwa podlaskiego. Parafia Drozdowo od 1435 r. do 1818 r. była w diecezji płockiej, następnie w diecezji sejneńskiej, od 1925 r. pozostaje w diecezji łomżyńskiej.
Nazwa Drozdowo może pochodzić od ptaków zwanych drozdami. Lubią one miejsca lesiste o gęstym podszyciu, w pobliżu łąk i wody. Takim terenem są płaskowzgórza okalające Drozdowo, lekko faliste, poprzecinane wąskimi jarami, na których dnie szemrzą strumyki.
