Zbigniew Pieńkowski († 85 lat) urodził się 20 kwietnia 1926 roku w Drozdowie koło Łomży. Przyszedł na świat jako drugi z dziewięciorga rodzeństwa. Rodzice Aleksander i Władysława z Darmetków byli właścicielami kamienicy czynszowej oraz mieszczących się wewnątrz budowli sklepu spożywczo-kolonialnego, piekarni oraz piwiarni. Przed wybuchem drugiej wojny światowej ukończył 6 klasę Szkoły Powszechnej w Drozdowie. Następnie w czasie okupacji sowieckiej przez dwa lata uczęszczał do dziesięciolatki. W maju 1940 roku sowieci aresztowali jego ojca. W następnym roku ten sam los spotkał także Zbigniewa. Wraz z matką i trójką rodzeństwa został wywieziony do Kazachstanu.
Pobyt na Nieludzkiej Ziemi wywarł olbrzymi wpływ na charakter nastoletniego wówczas człowieka. Zsyłka była okresem wzmożonej nauki poprzez obserwację zwyczajów miejscowej ludności i przyrody. Pozwoliło mu to przetrwać oraz zachować pogodę ducha. Jako repatriant wraz z rodziną powrócił w kwietniu 1946 roku. Po czym przez kilka miesięcy przebywał we wsi Kossaki, gdzie odpracowywał w gospodarstwie rolnym pomoc materialną udzieloną rodzeństwu, które uniknęło wywózki. Pod koniec roku opuścił to miejsce, by rozpocząć naukę w Warszawie. Uczył się tam w Średniej Szkole Rzemiosł Budowlanych. Tam też zainteresował się tańcem biorąc udział w zajęciach kółka tanecznego. Dodatkowo zaczął pobierać prywatne lekcje baletu pod kierunkiem Ludwika Wójcikowskiego. To zamiłowanie szybko zmieniło się w pasję. W 1948 roku przeniósł się do Poznania by kontynuować naukę baletu pod nadzorem obranego raz nauczyciela. Także w Poznaniu zakończył edukację w szkole technicznej. W maju 1949 roku rozpoczął pracę w balecie operowym Teatru Wielkiego w Poznaniu. Po 16 latach jako solista baletu zakończył karierę sceniczną. Następne lata poświęcił pracy pedagogicznej i choreograficznej. Kariera artystyczna trwała w sumie 36 lat. W tym czasie prowadził zajęcia nad choreografią tańca w kilkudziesięciu zespołach na terenie Europy. Zdobył liczne nagrody i wyróżnienia na festiwalach i przeglądach artystycznych w wielu krajach świata. Zespoły przygotowywane przez niego do występów wyróżniały się opracowaną formą artystyczną i ekspresją. Po przejściu na emeryturę nie rozstał się ze swoją pasją. Zajmował się jeszcze przez 5 lat choreografią w Zespole Pieśni i Tańca Łomża. W Polsce za działalność artystyczną odznaczony został m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.
W relacjach z innymi ludźmi starał się opierać swoje postępowanie na szczerości i szacunku, a jeśli miał jakiekolwiek zobowiązanie względem drugiej osoby nigdy o tym nie zapomniał, starał się też to naprawić. Uważał, że świat, który opuści wraz z nadejściem śmierci jest bramą i drogowskazem do tego, co będzie potem.
Choć z Kazachstanu powrócił w niedługim czasie po zakończeniu wojny, w jego pamięci obrazy tamtych wydarzeń pozostały żywe pomimo upływu kolejnych lat życia. Swoje obawy o to iż pamięć ludzka o tych wydarzeniach przeminie wraz z jego śmiercią pokonał opisując własne przeżycia na stronicach autobiografii pt. Wspomnienia wydanej przez Muzeum Przyrody w Drozdowie. W związku z dużym zainteresowaniem treścią publikacji wśród czytelników przygotowano także jej drugie wydanie oraz tłumaczenie na język angielski. Książka została też przedrukowana w całości w „Głosie Katolickim". Publikacja została zaprezentowana publicznie po raz pierwszy w trakcie uroczystego spotkania z choreografem jakie zorganizowało drozdowskie muzeum w 2007r. Wydarzeniu towarzyszyło również otwarcie wystawy poświęconej życiu i działalności artystycznej Pieńkowskiego zatytułowanej "Muszę być tancerzem, nic innego nie pragnę! Zbigniew Pieńkowski - tancerz i choreograf".
Dziś, kiedy nie ma już wśród nas pana Zbigniewa pozostaje głęboka refleksja nad tym, czego dokonał i zaduma nad tym jak pojmował świat.
Jakie są dziwne koleje losu – drogi przeznaczeń ludzkich. Dzisiaj, patrząc z perspektywy czasu na tamte lata zmagań z przeciwnościami, kłopotami, zmartwieniami, brakami, stwierdzam, że człowiek sam jest kowalem swojego losu i że silne postanowienie i wiara w powodzenie tworzą cuda i doprowadzają do zamierzonego celu, choćby wydawało się to niemożliwe (Wspomnienia Z. Pieńkowski).
Pogrążeni w głębokim smutku dyrekcja i pracownicy Muzeum Przyrody w Drozdowie
Pogrzeb zmarłego odbędzie się w poniedziałek 16 stycznia 2012r. Początek uroczystości pogrzebowej zaplanowano na godzinę 12 w Kościele Parafialnym w Drozdowie.
