Kościół

Drewniany kościół ufundowany przez Stanisława z Zakliczewa spłonął w 1737 r. W następnym roku na jego fundamentach wzniesiono kolejną drewnianą świątynię, którą w 1818 r. również strawił pożar. Pobudowano wówczas prowizoryczną kaplicę. W 1868 r. kolejny pożar zniszczył kaplicę i stojącą obok niej dzwonnicę, liczącą 433 lata. W 1868 r. założono fundamenty pod nową budowlę. Dnia 4 grudnia 1878 r. w uroczystość św. Barbary poświęcono obecny kościół, projektu Witolda Lanciego.
W rozwiązaniu bryły kościoła z wysoką, smukłą dzwonnicą architekt nawiązał bezpośrednio do romańskiej architektury włoskiej, natomiast we wnętrzu wprowadził nowszy typ stropu – otwarte wiązanie dachowe. Jest to więc kościół w stylu neoromańskim. Wzniesiono go z cegły i otynkowano. Jest długi na 36 m, o szerokości 12 m, wysokości do sklepienia wynoszącej 12 m, a stojąca obok wieża wysoka jest na 24 m. Kościół posiada jedną nawę, na rzucie prostokąta, z wyodrębnionym prezbiterium, zamkniętym trójbocznie. Przy prezbiterium od strony południowej znajduje się prostokątna zakrystia, a nad nią loża otwarta arkadami. Chór muzyczny i sklepiona kruchta pod nim również zwracają się ku nawie kolistą arkadą. Okna są zamknięte półkoliście.

Ołtarz główny neorenesansowy wykonano w 1887 r. Jest on w formie arkady wspartej na parach kolumn i ujęty w bramki, na których umieszczono rzeźby świętych: Piotra i Pawła. W środkowym polu ołtarza znajduje się obraz Wniebowzięcia NMP, wykonany prawdopodobnie przez Wojciecha Gersona. Ołtarze boczne neogotyckie zbudowano około 1890 r. i w nich są obrazy z tegoż czasu: w lewym ołtarzu św. Jakuba i w zwieńczeniu św. Judy Tadeusza, w prawym ołtarzu św. Barbary i w zwieńczeniu Matki Boskiej z Dzieciątkiem.
Ambona neobarokowa pochodzi z 1882 r., prospekt organowy neobarokowy z tegoż czasu, dwa konfesjonały o charakterze neoromańskim z około 1880 r., jeden komplet ławek neoromańskich z około 1880 r., drugi komplet - neobarokowych przywieziono pod koniec XIX wieku ze Stawisk, na kropielnicy widnieje 1878 rok. Parafia Drozdowo posiada piękną wieżyczkową monstrancję, wykonaną w 1588 r. Po bokach glorii znajdują się figurki stojących aniołów, powyżej - Niepokalana, w zwieńczeniu – Chrystus na krzyżu. Na sześcioramiennej stopie, z wyrytą roślinnością, umieszczono datę wykonania. W kościele są także dwa zabytkowe kielichy: późnogotycki z około 1500 r. i renesansowy z drugiej połowy XVI wieku. W latach 1974–1988 odrestaurowano kościół wewnątrz i zabezpieczono z zewnątrz, łącznie z położeniem miedzianej blachy. Uczyniono to z ofiar miejscowych parafian.

Plebania

Plebanię pobudowano w 1895 r., zapewne według projektu Witolda Lanciego. Stylowe cechy neoromańskie zatarto w wyniku przebudowy w 1970 r., zamurowano wtedy wejście frontowe i usunięto neoromański portal, analogiczny do opracowania wnęk okiennych w fasadzie kościoła. Plebanię wzniesiono na rzucie prostokąta. W latach 1998-2000 odrestaurowano budowlę, przywrócono ganek oraz zmodernizowano poddasze. Wnętrzu przywrócono pierwotny dwutraktowy układ ciągów komunikacyjnych. Teren przyległy zniwelowano celem wyeksponowania budowli.
Na przestrzeni ostatnich stu lat proboszczami byli: Antoni Mielnicki (1903-1943), Bolesław Dobkowski (1943-1945), Kazimierz Cwalina (1945-1969), Henryk Szymanowski (1969-1971), Kazimierz Kaczorowski (1972-1974), Edward Orłowski (1974-1988), Henryk Budny (1988-1997), Aleksander Suchocki od 1997 r.

Kaplica

W 1870 r. Franciszek Lutosławski wzniósł na cmentarzu grzebalnym kaplicę grobową dla swojej rodziny. Projekt budowli wykonał Witold Lanci. Kaplica jest w stylu neoromańskim, na rzucie zbliżonym do kwadratu, dwukondygnacyjna, z kryptą w przyziemiu. Elewację frontową zdobi trójkątny szczyt z fryzem arkadowym a elewacje boczne – fryz podokapowy. W przyziemiu znajduje się prostokątne wejście, ujęte w dwubiegowe schody. Okna są zamknięte półkoliście. Dwuspadowy dach pokryto blachą.

Dwór Dolny

Dwór zbudowano zapewne w drugiej połowie XVIII wieku dla Burskich. Od 1799 r. należał on do Godlewskich, następnie do Trzeszczkowskich i Chludniewicza, od 1886 r. do Lutosławskich. W 1979 r. rozebrano bardzo zniszczony modrzewiowy dwór, aby z pewnymi zmianami odtworzyć go w cegle i betonie. Łączył się on z willą, wzniesioną w 1895 r. w stylu klasycyzującym. Murowany jednopiętrowy obiekt zbudowano według projektu Franciszka Lilpopa. Willa posiada kształt nieregularnego czworoboku. Dach jest płaski i kryty blachą. W 1978 r. podjęto remont budowli i przystosowanie jej na ldom literackiej pracy twórczej. Układ wnętrz częściowo przekształcono. Na początku lat osiemdziesiątych narodziło się wiele pomysłów wykorzystania budynku. Ostatecznie przeznaczono go na muzeum.

Browar

W 1862 r. Franciszek Lutosławski założył mały browar, w którym wytwarzał piwo. Pięć lat później napój uzyskał złoty medal na wystawie w Warszawie. Wkrótce dołączyły medale z wystaw w Stanach Zjednoczonych, Francji i w innych krajach. Piwo zawdzięczało swoje właściwości między innymi wybornej wodzie źródlanej. W latach 1877-1879 właściciel pobudował nowy browar parowy; cegły na budowę pochodziły z własnej cegielni. Obok browaru znajdowały się młyn i tartak. W zakładach tych pracowało ponad sto osób. W 1900 r. zelektryfikowano browar i zainstalowano nowoczesne maszyny parowe. W dwa lata potem wyrabiano 100 tys. wiader piwa. Podczas pierwszej wojny światowej zaprzestano warzenia tego napoju. Po kilkuletniej wojennej przerwie wznowiono działalność browaru, ale zadłużenie zakładu rosło, w 1934 r. Bank Rolny zajął browar. Podczas II wojny światowej produkcję piwa wznowili Rosjanie a po nich kontynuowali Niemcy. Gdy w 1944 r. zbliżał się front, ci ostatni 11 września zburzyli browar, pozostały jedynie piwnice. Kolejny browar w Drozdowie uruchomili w 1995 r. Danuta i Czesław Wądołowscy, ale po czterech latach zaprzestali warzenia piwa. Źródła doskonałej wody w Drozdowie czekają na wykorzystanie.

Park podworski

Budynek muzeum otacza zabytkowy park założony w 2-giej połowie XIX w. przez Franciszka Lutosławskiego. Wygląd ogrodu na przestrzeni dziesięcioleci XIX i XX w. ulegał zmianom. Początkowo łączył w sobie cechy parku francuskiego o geometrycznej kompozycji symetrycznie usytuowanych kwietników oraz strzyżonych żywopłotów i trawników, ujętych siecią alei i ścieżek spacerowych. W południowej części rozpościerał się park angielski o swobodnej kompozycji drzew i krzewów, naśladującej naturalny krajobraz. Obecnie park po gruntownej renowacji w latach 80-tych ubiegłego wieku odzyskał urokliwy wygląd. Aleje grabowa i lipowa również dziś, tak jak niegdyś w upalne dni chronią przed działaniem słońca, zaś prostokątny staw orzeźwia suche powietrze wilgocią. Co roku w ogrodzie od wczesnej wiosny aż do późnej jesieni kwitną dziesiątki gatunków kwiatów. Ich widokiem oraz zapachem można cieszyć się, odpoczywając na ławkach, podobnych do tych które były tu niegdyś. Park jest miejscem imprez plenerowych takich jak: koncerty, konkursy i ogniska.